เริ่มสร้างวัดประมาณ พ.ศ. 2310 ในสมัยกรุงศรีอยุธยาตอนปลาย โดยมีชาย 3 คนพี่น้อง คือ สวน ทัด และทอง เป็นผู้สร้างวัด ไม่ปรากฏว่าได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาครั้งแรกเมื่อใด แต่ครั้งที่สองเมื่อ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2539[1] ชาวบ้านเรียกว่า วัดนอก หรือ วัดปากคลอง อันเนื่องจากอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยา ตรงปากคลองราษฎร์บูรณะ ชื่อของวัดได้รับการเอ่ยถึงใน โคลงนิราศชุมพร แต่งโดย พระพิพิธสาลี (ยุคสมัยรัชกาลที่ 1) ยังได้รับการเอ่ยถึงใน โคลงนิราศพระยาตรัง ที่พระยาตรังแต่งขึ้นในสมัยรัชกาลที่ 2 ทั้งสองเอกสารระบุชื่อวัดว่า วัดราชบุรณะ และอาจเป็นไปได้ว่าวัดสร้างขึ้นโดยกษัตริย์หรือพระบรมวงศานุวงศ์ ตามความหมายชื่อ แต่ต่อมาได้เปลี่ยนชื่อมาเป็น วัดราษฎร์บูรณะ[2]

วัดยังได้เปิดการเรียนการสอนพระปริยัติธรรม ทั้งแผนกธรรมและแผนกบาลี ในนามสำนักเรียนคณะเขตราษฎร์บูรณะ